ter inleiding: over de vrijheid zijn land te mogen dienen met geheel zijn hart en verstand

gezicht op Saintes-Maries-sur-mer
vanuit de lavendelvelden

Letter from Vincent to Theo, Les Saintes-Maries-de-la-Mer. June 3rd or 4th, 1888

"My dear Theo,

I’m writing to you from Saintes-Maries on the Mediterranean at last — the Mediterranean — has a colour like mackerel, in other words, changing — you don’t always know if it’s green or purple — you don’t always know if it’s blue — because a second later, its changing reflection has taken on a pink or grey hue.

...I’ve brought three canvases and I’ve covered them — two seascapes — a view of the village — and some drawings which I’ll send you by post when I get back to Arles tomorrow.

...As soon as I can I’ll probably come back to do some more studies here.
The beach here is sandy, no cliffs or rocks — like Holland — without the dunes and with more blue.
You eat better fried fish here than beside the Seine — only there isn’t fish to eat every day, as the fishermen go off to sell in Marseille. But when there is some it’s darned good. 

...Next month will be the public bathing season.
Number of bathers varies from 20 to 50.
I’m staying till tomorrow afternoon, have still got some drawings to do. 
I took a walk along the seashore one night, on the deserted beach. It wasn’t cheerful, but not sad either, it was — beautiful.

The sky, a deep blue, was flecked with clouds of a deeper blue than primary blue, an intense cobalt, and with others that were a lighter blue — like the blue whiteness of milky ways. Against the blue background stars twinkled, bright, greenish, white, light pink — brighter, more glittering, more like precious stones than at home — even in Paris. So it seems fair to talk about opals, emeralds, lapis, rubies, sapphires. The sea a very deep ultramarine — the beach a mauvish and pale reddish shade, it seemed to me — with bushes. In addition to half-sheet drawings I have a large drawing, the pendant of the last one.

More soon, I hope. Handshake.    

de gouden vogel - golden bird

Ever yours,
Vincent"

 http://bit.ly/29DmAZF

_______________________________


Deze bovenstaande tekst van de brief van Vincent aan zijn broer Theo is bedoeld om te onderstrepen vanuit welke gezichtshoek ik deze blog wil samenstellen: vanuit het heldere en onafhankelijke zicht van een kunstenaar op zijn wat distant gebleven omgeving. Deze plaatsbepaling komt voort uit een keuze, namelijk die voor mijn enig overgebleven refuge die mij doorheen alle grillig verlopen jaren van mijn bestaan is gebleven, de artistieke vrijheid die mij tevens heeft geleid bij al hetgeen ik heb beleefd en ondernomen, mij evenzeer deed falen als iedereen dit thans wel van zichzelf bewust geworden is en toch voor mij bewaarde de ontdekking dat de overwinning niet gelegen is in het kunnen behouden en bezitten van de eigen vrijheid maar in het zich bewust ervan worden dat men het vermogen zich heeft eigen gemaakt naar het werd toegekend deze vrijheid in vrijheid te dienen met alle kracht die op ons rust en in ons woont. En deze keuze voor de artistieke vorm waarin onze vrijheid zich vertoont en wil vertonen kent niet het beding dat zij zichzelf beschouwen laat als een vlucht uit de realiteit, maar zij poneert zich eerder als de meest reëele wijze waarop het wezenlijke van onze tijd zich laat benaderen, terwijl zij tevens de elementen wil bewaren van de kern van het harde oordeel over de harteloze wereld waarin wij leefden, opdat deze zich nooit meer aan ons zal voordoen als de enig mogelijke. 

Het is slechts binnen het kader van die artistieke vrijheid die ik mij heb aangewend te dienen als bron voor al hetgeen ik in schriftuurlijke zin onderneem en ondernomen heb, dat ik heb bevonden dat zich uiteindelijk de redding voordoet voor ons land dat niet meer anders kende dan onvrijheid en onderdrukking ten behoeve van een doel dat ver weg bleef van de realiteit waarin zijn inwoners leefden, werkten, baden en liefhadden. Nu het de dag is dat blijken zal dat thans, naar ik mij mijn oordeel beschouw als absoluut en het mijne maar ook dat oordeel dat door ons allen tezamen gevormd is tot de uitdrukking van zijn stoutmoedig resultaat, er niemand in ons land is overgebleven die kan vertellen wat wij dan precies onder deze onze vrijheid, waarvan wij zo dikwijls hoorden spreken, mogen verstaan, niemand is ons overgebleven om vanuit die vrijheid daarvan te getuigen dan alleen ik zelf is mijn bevinding voor vandaag. Daarmee geef ik de toon aan voor het gedenken van de dag die aanbreekt, en zo spoedig al, de 4e juli die wij heden meevieren met een volk dat ons even nabij is als veraf gebleven, een volk dat woont in een land dat wij nooit hebben bezocht dan in de berichten uit ons dromenboek. 

Ik schrijf over de vrijheid als zijnde de absolute uitdrukking van het wezenlijke recht dat mensen maakt tot waarachtige mensen, en ik kan dat doen in de mij voorgegeven en dikwijls met zovelen gedeelde vorm van moderne communicatie welke voor mij het blog uitmaakt, een bezig zijn met de uitdrukking van ons zelfbeleven dat ons in dit gebrek aan begrip van onze gezamenlijk beleefde en met vele landen en volkeren gedeelde vrijheid, waarop wij het recht verspeeld hadden in het verre vreemde land dat niet meer bestaat voor ons, bij onze terugkeer op onze schreden tegemoet getreden is, een communicatie die het herstel van onze vrijheid tevens mogelijk zal maken en reeds heeft gemaakt. 

Het is niet eenvoudig zijn land zo lief te hebben zonder dat daarvoor een duidelijke en zichtbare reden is gegeven zoals in de bekendheid met haar constitutionele recht of gemeten naar de wijze van een erfrecht dat niet meer wordt ervaren als strekkende tot het behoud van onze waarden waaronder die van de vrijheid, en gedurende de jaren die achter ons nu liggen en alreeds aan de horizon verdampt zijn tot zij een deel uitmaakten van de wolk die ons vóór gaat heb ik deze liefde wel hooggehouden maar niet erg beantwoord gezien door weer anderen die wél bekend waren met de bedoelingen van dat vreemde land dat ons benarde en wellicht nog altijd als verlokking wenken blijft. Maar die waarachtige liefde voor mijn land heeft mij al evenzeer ooit kunnen verlaten, zoals ik dit land op vele manieren doorheen alle lijden heb kunnen bestuderen, er de betekenissen in hun vormen en inhoudelijkheid van heb overwogen en het resultaat van deze synthetiserende overwegingen heb bewaard in de schatkamer van mijn hart waarboven staat geschreven 'Ik zal er zijn'. 

Misschien is het reeds nabij gekomen eens te spreken van wat wij in deze schatkamer allemaal niet zullen aantreffen dat nog meer tot uitredding en goede toekomst aanleiding zal zijn. Wij zullen derhalve hier ons relaas onderbreken en deze post beëindigen door erop te wijzen dat de keuze die wij overdragen dat ons land deze heden kan maken zal zijn zoals die van de koopman die op weg was naar Samaria vanaf Jeruzalem, welke ook een andere weg had kunnen nemen maar wel wist dat die hij had gekozen met zijn ezel langs te gaan de meest riskante was, en bedacht had dat deze voor zijn ezel misschien de meest aannemelijke was en die hij verwachtte dat voor de reiziger die vóór hem was vertrokken uit Jeruzalem fataal geworden was.