Rathaus der Stadt Liebenwalde - Brandenburg
Toen Clement dan zo eindelijk in het gezelschap verkeerde van een Lady die er tegen kon, wenste hij plotseling, hoe gek het ook klinkt voor een buitenstaander, na alle gezelligheid en de vele Kuche und Tee die hij met Clementine tegenover zich had genoten, dat hij nooit met haar in zee zou zijn gegaan. En in eerste instantie kon hij dit gevoel, want dat was het, voor zichzelf niet goed plaatsen, want in hun samenzijn had zich niets voorgedaan dat de vrede die zij, mannenhaatster als zij bleek te zijn, en hij, gewoon Clemens, als hadden zij een geheime overeenkomst gesloten, zou kunnen verstoren, en tot echt duidelijke onenigheid was ook al het niet gekomen gedurende de weken die zij nu, sinds hij haar had opgepikt uit dat Italiaanse koffiehuisje aan het Rokin, samen waren opgetrokken. Zij waren op zoek gegaan naar feiten, die hun onafhankelijk levensprincipe bepaalden, en naar die dreigden hen van zichzelf en de samenleving te vervreemden, zo hadden zij het afgesproken.
'Ik ben ook té naïef', bedacht Clemens zich, 'want de feiten die je onafhankelijkheid uitmaken zijn natuurlijk nooit dezelfde als die dreigen je te overrulen met vervreemding. 'Hoe heb ik zó dom kunnen zijn mij door haar vurig pleidooi voor vrijheid en onafhankelijkheid te laten meeslepen? Koortsig onderzocht hij nogmaals de veelkleurige waaier waarin hem op zulke momenten van vertwijfeling altijd de gebeurtenissen die de kernervaring gevormd hadden van zijn betrekkelijk eenzame bestaan, verschenen. Maar hij kon niets vinden dat als een verklaring kon gelden voor de vraag waarom Clementine juist op dat moment tijdens het intieme huiselijke etentje bijna was opgestaan om tezamen aan die man, die de laatste tijd zoveel van zich liet spreken en almaar niet op de televisie wilde komen, de vraag te stellen wat hij er dan van vond dat het leven in de herfst weer oersaai begon te worden omdat overal de begonia's waren uitgebloeid. Kort en goed, Clementine wilde die man ook wel eens spreken over het onderwerp van de vrijheid, dat had zij hem nog gezegd.
fotorepro links: 'het rozennest en de geelvink' 😒
____________________________________________
'Clemens, Clemens', was het alsof hij zijn goede geleidegeest zachtjes aan zijn linkerschouder hoorde fluisteren, 'heb je je verstand soms thuis gelaten als ik het mag wagen je eens, wat nooit gebeurd is, om een eerlijke getuigenis te vragen?'
Maar Clemens wist, dat hij op dergelijke vragen uit de irrealiteit die eindeloos is en op zichzelf al een open vraag bevat, op geen enkele manier zou kunnen antwoorden, want in zo'n vraag, indien niet als het tegendeel op te vatten van zijn bedoeling, zaten veronderstellingen die tegen Clemens' gevoel voor logica indruisten. En aan zichzelf en zijn overtuigingen voorbijgaan, dat kon Clemens eenvoudigweg niet, dat zou zich op den duur gaan wreken in dat arme huis dat wél tot zijn eigendommen behoorde.
