Album: black bagger meubilair
- 6 verschillende abstracte tekeningen waaruit zowel de relatie van een mens tot zichzelf als de relatie die hij onderhoudt met een goede vriend in een kleurrijke verhouding van twee gelijke vlakken iets na elkaar in het vlak gebracht, uit op te maken valt.
Butcher Street in Hereford - 1815
Het is voor een kunstenaar eerder verrassend dan zeer knap te noemen hoe vanwege het vermogen helemaal op te gaan in het spel van lijn, vlak en kleur dat hij ziet als zijn specifiek bezit, uit het niets van het witte vlak dat hem had uitgenodigd door het handige benutten van de kwast, penseel, potlood, krijt, iets te scheppen dat er daarvoor nog niet was. De tuinbaas en zijn drie neefjes zou het wel ter ore gekomen zijn dat ten huize van het studentenkot van deze jongen niet zo geleden werd onder die schrikbeelden van de eenzaamheid, schuldgevoelens of oproepen zich strijdbaar op te stellen, dan menigeen onder het publiek in die jaren nà 1968 wel bij zichzelf had gedacht.
op dit moment houdt Engeland mij sterk bezig -
hierboven: a Cathedral on Sunday morning - etching
Clementine the Lady having seen the slideshow cried out with a rather ferocious gay voice: 'My dear, seemingly this is all about Egyptean mummies!'
'Yes', he mumbled, 'I have always thought that was the case. But Clementine, let's face truth: the more impoverished the pack is the higher climbs the empty eye. Sisilower so our expected lifetime, we should pray, 'cause to have provided the watch over all and everything takes longer than one man's life. Such a high pretence belongs to the task of blind birds and stars. Then let us be wise therefore and look for the surveilliance more fit to our low ranking, the looking for a true work assumption goes all the way down to where are the Fayoum paints in the funeral plains so friendly obtaining our watch that to give us prove eternity ends up with a general melancholy of the senses. Would you mind milady, to receive like a due and decent name the entitlement to young lady Priscilla Faustina Aeginenta? Than the Clement name goes to Demetrius Flavius Andronious minor.'
/ Clem coughed, than siffled:. 'We should feel happy there is still some earl Grey in the box, just for the two of us.' There on Lady Clementine burst out in great laughter./ Closing the Curtains the Company sets to The Kitchenary.
nota bene: Clemens raakte geïnspireerd voor de omgeving vanwege een bezoek aan de Facebook pagina van de Betuwefotograaf, waarin hij de toegangspoort tot dit landgoed Mariënwaerdt op foto aantrof. Zijn vader van ouderswege Piet Buur ging dikwijls met zijn broer Niek jagen op een landgoed dat heette Mariënweide, en vertelde hem daar wonderlijke verhalen van. Er bestaat natuurlijk ook bij de Clemens wel erfrechterlijk te waarderen landschap. De Clement is helemaal gek van Heerlijkheden en hun bijzondere geschiedenissen.
straatje in de binnenstad
van Haarlem
Meer dan in het heden blijk ik niet te weten van de landgoederen en buitens van Zuid Kennemerland. Wanneer ik wat dieper zou gaan spitten in het werkgeheugen zou ik wellicht onverwachts op dingen komen, niet die iedereen wel weet, maar zo op van die interpretaties van de informatie die ik nu al sedert vele jaren tot mij neem.
Natuurlijkerwijs bood de middelbare school vele mogelijkheden om de omgeving van Haarlem te verkennen, en ander weer niet om redenen die niet werden bekend gemaakt. Ik heb vrijwel alle Haarlemse Hofjes wel een keer bezocht toen ik op de leeftijd van 16 jaar zat, zodoende ben ik goed bekend met de historische vormen van ouderenzorg daarmee zijn verbonden, merkwaardig genoeg is er een Kerstmis geweest toen ik hier op 5/2nd reeds mijn intrek had genomen, dat ik wachtte op het zakje kolen en de krentenmik verstrekt door de regenten van het hofje waar ik virtueel mijn toekomst in had neergelegd.
een foto van het botenfeest in de
zomer elke week op vrijdag -
de rivier het Spaarne/ Haarlem
Het blijkt mij dat de tijd er niet rijp voor is om iets te vertellen over Kernemaria.
______________________________
Het Huis te Manpad bezocht ik voor de tuin in 1987, voor de laatste slotvrouwe die daar alleen woonde kwam ik wat later. Ik beleefde het Huis te Manpad als ten naaste bij mijn buren. En zo zijn er meer van die plaatsen in het concrete streekarchief geweest die ik bezocht. Wat denkt de lezer van een bezoek aan het eerste stationshuisje van de Amsterdamse Waterleiding, niet eens zover van mijn adres vandaan aan de rand van de duinen, met voorzieningen nog in 19e eeuws gietijzer en met neogotische ramen en een bijzondere tegelvloer? Met Landgoed Elswout te Overveen heeft de relatie nooit zo willen vlotten, hoewel ik graag kijk naar de diashows van de tuin en ook wel bekend ben met de geschiedenis van het hoofdgebouw ontworpen alsof het een Italiaans Stadspaleis betrof. Of een gezellige tocht naar Spaarndam dat ik al kende vanaf toen ik nog amper praten kon. Daar vlakbij stak de dappere Hansje Brinkers zijn vingertje in de Dijk en voorkwam zo dat de dijken zouden breken.
Maar genoeg daarvan, zo verneem ik van de Heer van de Parklaan te Haarlem, met wie ik al mijn overwegingen eerst doorneem voordat ik deze aan het publiek overleg. Ik zal een beeldplaat hier onderaan hangen, dat moet voldoende zijn om de gemoederen tot bedaren te brengen.
links: de eigen gevel van 5/2nd in de steigers bij de opknap- en herstelbeurt van 2015.
diasjouw: de dialoog met gisteren - leerzaam en leuk/ ik hoop dat de invoer het wil doen.
