een bericht van, voor en door de evangelist Lukas

= Ik kan mij niet herinneren hoe ik aan de oorspronkelijke reproductie
kwam, maar ik denk dat het een mosaiek betreft uit een Grieks
orthodoxe basiliek die genaamd is naar Sint Cosmas.
Met Cosmas & Damianus zijn Frank en Clemens sterk verbonden geraakt, hetgeen wij
zelf niet kunnen benoemen.

= Clemens heeft recentelijk de naam van Lucas horen noemen binnen zijn
spirituele ruimte waarin wel meer besproken wordt. Inderdaad zijn mijn
bezigheden samen te vatten als voorttgaande met een penseel en met een boek.
Spreken doe ik nog altijd zo in de regel weinig over de inhoudelijke aspecten van mijn bezigheden.

*5/2nd - Cl5** = Cl7&/**

= Het zou al te onzinnig zijn wanneer we probeerden een uitsluitend psychiatrische
verklaring te vinden voor de auditieve verschijnselen waar velen mee te maken hebben gekregen de lsaatste jaren. Clemens geniet naast zijn academische opleiding, het voortgaande lesprogramma in als filosofia perennis te definiëren overwegingen daarna, en op grond van een veronderstelde ervaringsdeskundigheid de voorkeur indien het gaat om de keuze voor een adequate benadering van de toegenomen zorgvragen m.b.t. de gesignaleerde afwijkende demografie voor zintuigelijke waarneming en de gedachtencapaciteit.  Wij mogen evenwel niet hieruit opmaken dat het ons belang is een keuze te maken voor de persoon van de scribent indien het erom gaat te bevestigen dat de mens Clemens gezien mag worden als de eerste des lands. Het gaat er eerder om te erkennen, dat indien het wettige staatshoofd abstineert de daartoe ter begeleiding en verpleging aangezochte arts gemachtigd is volgens de Nederlandse wet bepaalde taken voor de vorst te vervullen en in diens naam opdracht te verstrekken tot beheer van de met zijn koninklijke positie samenhangende taken.

Overigens is het niet zo dat de wet ons land en de regering van ons land, alsmede de staatkundige monarchie welke wij bekennen en willen erkennen als behorende tot een deelgebied van onze bevoegdheden, in zijn geheel zo heeft geregeld dat alle persoonlijke verantwoordelijkheid als niet noodzakelijk moet worden beschouwd. Regeren in ons land blijft een zaak van persoonlijke keuze en van persoonlijk karakter, de signatuur daarvoor kan men moeilijk verlangen duidelijk in beeld te krijgen voordat de geschiedenis van de betekenis van deze twee elementen van de monarchale verantwoordelijkheid welke mij naar het zich laat aanzien vrij algemeen in toegeschreven, tot de nationale historische bewustheid is gebracht. In deze dingen heeft er nog geen verduidelijkend en samenvattend optreden in schriftuurlijke zin plaatsgevonden. In ndeze kent de wet geen voorziening, en ontbvreekt het de zittende uitvoerende macht aan bevoegdheden en inzicht om dit proces te sturen en bespreekbaar te houden zo, dat iedereen met tevredenheid zou kunnen vaststellen dat de beoogde verwerkelijking van hetgeen vooralsnog beschouwd moet worden als een wat van veraf geformuleerd ideaal. Dat alles niet bij het oude zal blijven vormt al evenzeer een zaak van regeerbare consistentie: dergelijke dingen te beschouwen en te besluiten alsof deze sociale, politieke en culturele werkelijkheid tot de te beschikken en te regeren onderwerpen behoort voor beleid van de overheid druist in tegen de tradities en de wetten van ons land.

acte 2: de vondst in de bibliotheek

een oude prent vertelt: de buer bestaat

in de scène staat ons tweetal in een grote zaal in Noord Holland te zoeken in een map met oude prenten die een monnik zo vriendelijk is geweest vooor hen op een zware eikenhouten tafel te leggen. Zij hebben intussen al koffie genoten, en nu, bij die tafel die  midden in de bibliotheek van de St. Adelbertus Abdij te Egmond-binnen, staat, doen zij een ontdekkking.
Clementine haalt uit de map één prent te voorschijn die haar kennelijk bijzonder aanspreekt, want zij roept luid en duidelijk: aha... Maar er is verder niemand in de zaal die haar gehoord zou kunnen  hebben dan haar metgezel, een zekere Clement van de Hoef....

vervolgens:
Clementine fluistert: 'zowaar, er wordt ons een houvast geboden.Kijk hier, daar staat mijn familienaam. Ik dacht al wel dat we bij de Abdij goed terecht zouden kunnen, en zo zie je....'

Zij geeft nu de prent, een soort gravure, maar bij oude prenten is de techniek vaak niet zo duidelijk vast te stellen, en van de stad is in de kunst niet altijd beter dan van 't dorp.. in handen van haar metgezel, die haar hortend uitgesproken zinnen geduldig en met een vaag glimlachje om zijn lippen aanhoort. Hij beziet de prent met grote belangstelling.

- dan Clement: 'en nog wel van 1680, kijk maar...de Buerkerk...bij de oorspronkelijke abdij..hmm... niet deze dus. Wat zou er toen gebeurd zijn hier op deze zelfde plek, zou er brand geweest zijn?'

'Ik weet het niet precies', antwoort hem Clementine. En dan, plotseling wat luider, verklaart zij: 'je hoort wel eens over die vreemde dingen van vroeger, enfin...het is nu geen 1680.'

Vanaf de lessenaar bij deur horen zij kuchen.... de kleine monnik, die hen de map heeft gebracht, gebaart dat zij naar hem toe moeten komen..kennelijk heeft hij zich gestoord aan wat Clementine zojuist zei, en wil hij het duo nu een reprimande geven voor hun luide gepraat. Zoiets is niet gebruikelijk in een bibliotheekzaal, en zeker niet wanneer dat ook  eens in een Abdij is.
Omdat vanaf die afstand Clement noch Clementine goed kunnen horen wat hij nogal zachtjes naar hen toe gekeerd zegt, leggen zij de oude prent heel voorzichtig op de tafel en lopen naar de monnik in zijn sjofele pij tronend aan zijn lessenaar bij de deur.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

de zuidvijver van het Hertenduin